Het is ook de Patiënt die mede verantwoordelijk is voor zijn eigen genezing
De fysiotherapeut speelt hierbij een ondersteunende rol. De fysiotherapeut geeft aan wat de rol en verantwoordelijkheid is van zijn of haar handelen, maar de patiënt besluit nog altijd zelf of hij/zij instemt met het behandelvoorstel en dus daarmee akkoord gaat. Tegenwoordig moeten wij fysiotherapeuten dat ook digitaal vastleggen.
"Patiënten, met klachten gerelateerd aan het steun- en bewegingsapparaat, worden ondersteund door oefeningen of door verschillende categorieën fysische therapieën, geholpen om beweeglijkheid te verbeteren en zo mogelijk pijn te verminderen".
Het doel van de behandelingen kan dan onder andere zijn:
- pijn verminderen, daardoor..
- verbeterd functioneren van gebieden van het lichaam
- optimaal functioneren binnen de grenzen van een chronische aandoening
Als mensen naar de fysiotherapeut gaan, ook voor de tweede, derde, of zoveelste keer, zou ik willen adviseren deze pagina eens door te lezen. Hier staat precies waar wij voor opgeleid zijn.
Link naar: Wiki definitie van fysiotherapie
Hoe komt het dan toch dat patiënten nog steeds de verantwoordelijkheid in de handen van de fysiotherapeut leggen, of willen leggen, of zich er aan overgeven zonder zelf na te denken, mee te willen denken? Komt dit door de patiënt of door de fysiotherapeut?
Als ik al mijn blogs nog eens rustig door lees, en kritisch bekijk, dan kom ik vanaf het begin steeds dezelfde kern tegen in mijn verhaaltjes.
Namelijk hoe functioneren onze spieren en hoe gaan wij, eigenaren van ons lijf, met onze spieren om? Hoe is het met de eigen verantwoordelijkheid? Oorspronkelijk is de fysiotherapie ontstaan uit de heilgymnastiekmassage. Het woord zegt het al: gymnastiek, lichamelijke oefening wat heil kan geven? Dus toch door middel van bewegen? In mijn opleiding aan de ALO(Amsterdamse Academie voor Lichamelijke Oefening), heb ik geleerd lichamelijke oefening te geven, of te wel gymnastiek. Dat leek mij leuk. Later heb ik ontdekt dat lichamelijke oefening geven aan mensen die vastlopen in hun bewegen iets leuker vond. Ik ben door gegaan naar de opleiding fysiotherapie en heb mij ontwikkeld tot wat ik nu ben.Ik ben er wel zo langzamerhand achter, dat je voor bewegen wel werkende gewrichten en spieren nodig hebt. In de meeste gevallen is dit niet het onderliggende beweeg probleem, dat is voor mij wel duidelijk. Tenzij er een auto-immuun aandoening, bijvoorbeeld bij reuma, aanwezig is, dan zijn onze gewrichten aangetast, is er pijn en dat heeft effect op hoe we die gewrichten aansturen. Pijn zal altijd een belemmerd bewegen initiëren, zelfs bij mij. Dat kan 2, 3, 7 dagen duren, maar dan ga ik bij mezelf op zoek of ik, door anders bewegen, aangepast bewegen of door de basisfunctie van de spieren te testen, de pijn positief kan beïnvloeden. Dit probeer ik ook bij patiënten die bijvoorbeeld met reuma behept zijn. Met andere woorden, je gaat samen op zoek naar de meest optimale manier van aansturen van de spieren, en daardoor voel ik mij meer BeweegCoach, SpierenCoach, FysioCoach? Het is in de periode van de jaren 80, 90, heel gangbaar geweest dat er voornamelijk alleen hands-on, letterlijk: klachten uit handen nemen, werd gewerkt door fysiotherapeuten tenzij je met de sportfysiotherapie in contact kwam. Hierdoor zijn patiënten waarschijnlijk het oorspronkelijke doel uit het oog verloren. De laatste jaren verdween het hands-on werken naar de achtergrond en staan bewegen en oefenen op de voorgrond. Dat wil ik graag uitdragen, omdat daar onze kracht en de kracht van de patiënt ligt. Ik weet al geruime tijd: Neem nooit de klacht uit handen van de patiënt, deze verliest daardoor zijn/haar eigen verantwoordelijkheid. Nog steeds hoor ik veel, lees ik her en der op sites, dat het de fysiotherapeut is die het probleem wel even kan of gaat oplossen.. hands-on, naalden, shock apparatuur, manipuleren, noem maar op. Beter lijkt mij dat het als ondersteuning wordt aangemerkt en niet als oplossing. Zodat binnen onze eigen grenzen de mogelijkheden even onbeperkt zijn als daarbuiten (vrij vertaald naar Jules Deelder, dichter).
Als ik al mijn blogs nog eens rustig door lees, en kritisch bekijk, dan kom ik vanaf het begin steeds dezelfde kern tegen in mijn verhaaltjes.
Namelijk hoe functioneren onze spieren en hoe gaan wij, eigenaren van ons lijf, met onze spieren om? Hoe is het met de eigen verantwoordelijkheid? Oorspronkelijk is de fysiotherapie ontstaan uit de heilgymnastiekmassage. Het woord zegt het al: gymnastiek, lichamelijke oefening wat heil kan geven? Dus toch door middel van bewegen? In mijn opleiding aan de ALO(Amsterdamse Academie voor Lichamelijke Oefening), heb ik geleerd lichamelijke oefening te geven, of te wel gymnastiek. Dat leek mij leuk. Later heb ik ontdekt dat lichamelijke oefening geven aan mensen die vastlopen in hun bewegen iets leuker vond. Ik ben door gegaan naar de opleiding fysiotherapie en heb mij ontwikkeld tot wat ik nu ben.Ik ben er wel zo langzamerhand achter, dat je voor bewegen wel werkende gewrichten en spieren nodig hebt. In de meeste gevallen is dit niet het onderliggende beweeg probleem, dat is voor mij wel duidelijk. Tenzij er een auto-immuun aandoening, bijvoorbeeld bij reuma, aanwezig is, dan zijn onze gewrichten aangetast, is er pijn en dat heeft effect op hoe we die gewrichten aansturen. Pijn zal altijd een belemmerd bewegen initiëren, zelfs bij mij. Dat kan 2, 3, 7 dagen duren, maar dan ga ik bij mezelf op zoek of ik, door anders bewegen, aangepast bewegen of door de basisfunctie van de spieren te testen, de pijn positief kan beïnvloeden. Dit probeer ik ook bij patiënten die bijvoorbeeld met reuma behept zijn. Met andere woorden, je gaat samen op zoek naar de meest optimale manier van aansturen van de spieren, en daardoor voel ik mij meer BeweegCoach, SpierenCoach, FysioCoach? Het is in de periode van de jaren 80, 90, heel gangbaar geweest dat er voornamelijk alleen hands-on, letterlijk: klachten uit handen nemen, werd gewerkt door fysiotherapeuten tenzij je met de sportfysiotherapie in contact kwam. Hierdoor zijn patiënten waarschijnlijk het oorspronkelijke doel uit het oog verloren. De laatste jaren verdween het hands-on werken naar de achtergrond en staan bewegen en oefenen op de voorgrond. Dat wil ik graag uitdragen, omdat daar onze kracht en de kracht van de patiënt ligt. Ik weet al geruime tijd: Neem nooit de klacht uit handen van de patiënt, deze verliest daardoor zijn/haar eigen verantwoordelijkheid. Nog steeds hoor ik veel, lees ik her en der op sites, dat het de fysiotherapeut is die het probleem wel even kan of gaat oplossen.. hands-on, naalden, shock apparatuur, manipuleren, noem maar op. Beter lijkt mij dat het als ondersteuning wordt aangemerkt en niet als oplossing. Zodat binnen onze eigen grenzen de mogelijkheden even onbeperkt zijn als daarbuiten (vrij vertaald naar Jules Deelder, dichter).
Stof tot nadenken dus..
Ben je in meer stukjes van mij geïnteresseerd klik hier op de link:
https://fysiosportcoach.blogspot.com/?m=1
Ben je in meer stukjes van mij geïnteresseerd klik hier op de link:
https://fysiosportcoach.blogspot.com/?m=1
Zeker ben ik het met je woorden eens. Nog sterker, ik (ben) voel me niet alleen verantwoordelijk voor mijn eigen genezing, maar ik voel me in het geheel zelf verantwoordelijk voor alles wat ik doe en laat...
BeantwoordenVerwijderenMooi gezegd! Het is inderdaad belangrijk om altijd zelf bewust te zijn van je eigen verantwoordelijkheid. Je bent je eigen lijf!
BeantwoordenVerwijderen