Ik ben nog steeds sportief actief, ook anno 2022. Wat ik nu als 60 jarige zoal weet en zonde is om niet te vertellen. Dus toch nog een blog. Hoe is het om als 'oudere' dame te blijven hardlopen, fitnessen, fietsen enzovoorts. samenvattend; Sportief Actief te blijven én te blijven werken in een best pittig fysiek beroep.
Ik kan je vertellen: niet eenvoudig op dit moment
Het is niet de bedoeling te stoppen, maar mogelijk alles iets minder intensief? Hoe doe je dat als je nog een bijna fulltime baan hebt, een huishouden, er toch maar 24 uur in een dag zit en je dan ook nog eens, verlaat, enorm met de (post)menopauze geconfronteerd wordt of hoe het dan ook mag heten. Mijn lichaam schreeuwt om niks doen en soms om alles te doen, net als mijn geest. Er zit geen regelmaat in. Geen juiste 'schwung' meer die in balans wil blijven. Het is dus hollen of stilstaan. Maar als ik stil sta, krijg ik schuldgevoelens van niks doen en als ik hol ben bang dat ik te veel doe. Geconfronteerd met hartkloppingen gaat mijn hart nu ineens vertellen; 'doe ff rustig'!? Zou ik een sporthart hebben, en daarom nu deze klachten? Heb ik te veel en te hard mijn lichaam aan sport onderworpen? Word ik daarom nu 'gestraft' met al deze onzeker makende lichamelijke signalen? Ik heb er geen antwoord op. Ik zelf kom niet tot de kern om naar een oplossing toe te werken. Je kan alles laten onderzoeken en dat de dokter dan zegt: "U bent gezond voor uw leeftijd, maar U bent wel 60.. "Ja, en wat wilt U daarmee zeggen? (Ben ik vergeten te vragen.) Nog steeds geen oplossing voor mijn worsteling. Ik was met stomheid geslagen van die opmerking en ging met nog meer onzekerheid de deur uit als dat ik binnen kwam. Ja dat overkomt mij dus ook. Mag ik dan niet meer sporten of zo? Weer nieuwe vragen die in mij opkwamen, ik zeg maar niet welke allemaal, maar het werd er niet beter op. Thuis zittend trek in een glaasje wijn werd ik kort daarna geconfronteerd met weer die onregelmatige hartkloppingen. Nou zeg, kan ik dan niet eens meer een glas wijn of iets met alcohol nuttigen? En zo tob ik maar door. Zal ik minder fitnessen en hardlopen, wordt het dan misschien beter? Of anders even geen alcoholische drankjes nuttigen (niet dat ik elke dag iets nam), wordt het dan iets beter? Toen begon het na de koffie.. 2 kopjes in de ochtend!! Dat is alles wat ik al mijn hele leven doe, niet meer en dan nu dat laten? Paniek!
Iedereen geeft advies als je hierover iets vertelt; Probeer wat minder alcohol te nuttigen, probeer wat minder koffie te drinken, probeer hormonen, probeer supplementen, probeer natuurlijke ingrediënten aan je eten toe te voegen enzovoorts. Allemaal ongevraagd advies, want er wordt niet gevraagd hoeveel koffie of alcohol ik nuttig en hoe vaak. Niemand weet eigenlijk hoe dit probleem goed te benaderen. Alles zal wel een beetje invloed hebben geloof ik. Ben ik de enige of een van de weinigen met dit probleem rond mijn functioneren? NEE, dat geloof ik niet.
Wat ik ben gaan doen, is heel voorzichtig en ook op mijn werk eens meer vrouwen van rond mijn leeftijd, daar naar te vragen. De beerput ging open. 1 op 2 vrouwen kampt of heeft getobd met dezelfde veranderingen, wat hun dagelijks leven wel degelijk hinderde, soms zelfs afremde of helemaal stil heeft gelegd. Van het kastje naar de muur gestuurd, niet gehoord en wat er mee te kunnen doen. Burn-out, overspannen, doe maar wat rustiger, minder intensief sporten, zijn de adviezen die ze krijgen. Een aantal komt naar mij of wordt verwezen. 'Ga maar eens naar de fysiotherapeut die kan je helpen met je spieren en gewrichten' zonder vermelding dat de overgang wel eens parten zou kunnen spelen. De gemiddelde verwijzing is: gewrichtsklachten, stijfheid, energie verlies, conditie verlies. Maar wat als die fysiotherapeut zelf ook kampt met niet dé oplossing te weten, omdat ze zelf tobt, zelf oplossingsgericht is, doorvraagt in de anamnese, blijft luisteren naar het hele verhaal en dan met open vragen blijft zitten.
Waarom wordt hier zo weinig over gesproken, naar gevraagd, meegedacht en misschien wel onderzoek gedaan? Schamen wij vrouwen ons hiervoor, bang om afgeserveerd te worden? Het gaat om onze hormonen. Tegenwoordig werken vrouwen langer, vaker en harder door tot op hogere leeftijd. Ze willen genieten van het leven en leuk blijven voor hun omgeving. In vele gevallen wordt dat enorm gehinderd door onze hormonen die gaan schommelen, afnemen in hoeveelheid en er soms helemaal mee ophouden. Voor de directe omgeving van deze vrouwen verandert er ook veel. Die heeft te maken met een 'andere' vrouw. Begrijpen er vaak niks van en zo ontstaan kleine irritaties en conflicten. Wat de omgeving niet weet is dat zij zelf ook veranderen. Ze worden ook ouder en merken in zekere zin dat ze ook minder kunnen, sneller moe zijn, minder zin hebben en noem maar op. Communicatie is wederzijds, verbaal en non-verbaal. Er worden allerlei signalen afgegeven, maar mogelijk niks mee gedaan.
De Menopauze poli/Overgang poli bestaat echt. Als ik daar naar refereer krijg ik de feedback, ook op mijn werk bij mijn patiënten, dat de klachten niet zo erg zijn, en geeft men vaak andere omstandigheden de 'schuld'. Ik probeer uit te leggen dat omstandigheden soms samen kunnen vallen en een luisterend oor en een niet veroordelend begrip voor jouw situatie ook wel eens fijn kan zijn dan dat je door een dokter in een 'hokje' wordt geplaatst. Moeten we eerst ons bed niet meer uit kunnen komen en depressief, fysiek en mentaal uitgeput, onder de dekens liggen voordat we naar die specialistische poli mogen? Misschien is het juist de bedoeling dat we daar eerder terecht kunnen, om te voorkomen dat we depressief in bed eindigen, zodat er met een oplossingsgerichte verwijzing ook bij de fysiotherapeut aangeklopt kan worden. Dan is er hoop op verbetering, een juiste aanpak, een juiste energieverdeling, vertrouwen in het lijf terug krijgen en erachter komen dat we een sterk geslacht zijn met gebruiksaanwijzingen. Weet deze gebruiksaanwijzing te vinden dan is er volgens mij nog hoop. Maar dit moet je ook zelf inzien en willen. De poli is helaas niet zonder verwijzing te bereiken dus de huisarts moet er ook van overtuigd zijn en goed hebben geluisterd naar het verhaal van de patiënt. Deze poli's zijn nu in verschillende ziekenhuizen te vinden. Eigenlijk wil ik het de 'hormoonpoli' noemen, omdat onze hormonen uit balans raken en dat op elke leeftijd kan gebeuren. Bij de een wat eerder in de 40 en bij de ander wat later tegen de 60.
Lees over luisteren naar elkaar dit blog nog eens!
Stof tot nadenken dus..
